قاصدک

می وزید و می وزید. سرزمینها، دشت ها و دریاهای زیادی را پشت سر می گذاشت و این سو آن سو می رفت ولی خود متعلق به هیچ سرزمینی نبود. از کوچه پس کوچه شهرها و روستاها می گذشت و در لابلای شاخه های درختان می غلتید و می گذشت. گاهی وقت ها هم همراهانی داشت، همراهانی سبک که سوار بر بالهایش با او از شهری به شهر دیگر می رفتند، فرود آمده و در آنجا ساکن می شدند. اما باد همچنان می رفت چون اگر می ایستاد نابود می شد.
یکی از همراهانش قاصدکی بود که باد با کنجکاوی از گوشه تاریک دنجش به همراهی دعوتش کرده بود. قاصدک همراه خوبی بود و همنوا با زوزه باد آواز سر داده بود اما پیوسته خواهان توقف و آرامش و سکون، همان گوشه تاریک دنج را ترجیح می داد. باد کمتر و کمتر وزید تا شاید قاصدک از همراهی با او خسته نشود، اما قاصدک کم حرف تر از همیشه خواهان آرامش خود و سکون بود و سکون به معنی مرگ باد بود.
ناچارا باد پایین و پایین تر آمد، گشت و گشت و در آخرین نفس های خود قاصدک را در گوشه ای دنج در دشت رها کرد و اشک ریزان به سختی اوج گرفت. غمگین ولی پر از حس رضایت بود از اینکه آرامش را به همراهش بازگردانده و برای سپری کردن زمستان جایی مطمئن برایش یافته بود. باد از دشت دور شد و قاصدک آرام گرفت اما دیری نپایید که دلتنگ شد، دلتنگ سفر و منتظر بادی که او را به سرزمین های دیگری ببرد و با او آواز سر دهد بدون اینکه قصد سکون داشته باشد...