روح پر تلاطم

گاهی دردهایی در زندگی وجود دارد که روح را مثل خوره می بلعند و انسان را پریشان و خُلق او را تنگ می کنند. این دردها را نمی توان به کسی گفت چون هیچ گوشی پذیرای آنها نیست. تنها می توانی در گوشه ای ساکت بنشینی و به این درد های روحی اجازه دهی تکه تکه روحت را با خود ببرند و بسوزانند. مدتی بعد دیگر خود را متعلق به زمانی حس نمی کنی که در آن زندگی می کنی. شاید خود را متعلق به آینده حس می کنی که به دلیل اختلال ژنی در این تاریخ، ساعت شنی زندگی ات وارونه گشته، شاید هم متعلق به گذشته، گذشته های دوری که همانند آینده دور غنی از تفکر سالم بوده. چیزی از دنیا نمی خواهی و از انجام هیچ کاری لذت نمی بری. فقط برای ادای وظیفه انجامشان می دهی. از تو می خواهند که مثل همه باشی، بخوری، بنوشی و لذت ببری اما چطور این را نمی دانند که خوردن و خوابیدن و لذت بردن برای همه کس آنچنان هم دلپذیر نیست. قسمتی از وجودت زمزمه می کند که کاش می شد مثل یک آدم معمولی شد، مثل همه آدم های معمولی که زندگی می کنند و از مصاحبت هم لذت می برند...
در همین دوران پریشانی و گیجی ممکن است با انسان هایی مواجه شوی که روح پر تلاطم تری دارند و حالات و تجربه های مختلفی را پشت سر نهاده اند اما هیچ چیز آرامشان نکرده. آنها قصد داشتند تشنگی روحشان را با کنجکاوی سیراب کنند اما هرچه بیشتر در سرزمین تفکر گام برداشته اند تشنه تر و ناتوان تر شده اند. گویی بار مسئولیت امورات جهان را بر دوش خود حس می کنند و مسئول زندگی وسعادت همه موجودات اند. از چیزی باکی ندارند و پیوسته در جستجوی چیزی هستند و شاید خودشان هم ندانند چه، اما بایستی بگردند، چون دست خودشان نیست، آنها برای جستجو گری آفریده شده اند و می دانند تنها کاری که در جهان از آنها خواسته شده جستجو گریست اگرچه به چیزی هم نرسند. تنها چیزی که می تواند آنها را آرامش بخشد زمزمه دلپذیر مرگ است که جسم آنها را به بند در می آورد ولی روحشان را آزاد تر می کند تا بگردند و بگردند.
همراهی با چنین کسانی سخت است چون اجازه ورود به عمق تفکرشان را نمی دهند چون نمی خواهند دنیایت را طوفانی کنند چراکه هنوز راهی برای آرام کردن خود نیافته اند و نمی خواهند روح آرام دیگری را وارد میدان گشتن و نیافتن کنند. در کنار آنها ریتم زندگی و تفکر تو بسیار کندتر به نظر می رسد... آرام می شوی... آنها مواظب همه چیز هستند حتی تفکر پریشان تو.