نگاه

گاهی‌ در زندگی‌ مواقعی پیش می آید که قدرت فکر، توان حرکت یا حتی نفس کشیدن از انسان بر اثر نگاه یک شخص سلب می شود. منظورم نگاه عاشقانه یا محبت آمیز نیست. نگاه حاصل از ترس و تهدید هم نیست. نگاه یک ضعیف به قوی است ولی‌ با معنی‌... نگاه کسی‌ است که او را دوست می داری اما او طوری به تو از روی سرزنش و درس دادن نگاه می‌‌اندازد که حس می‌‌کنی‌ مستقیما غرور و جوانمردی ات نشانه گرفته شده. جوانمردی...، یعنی‌ تنها سرمایه‌‌ای که در حضور او می‌‌شد به آن نازید. نگاهی‌ که جوانمردیت را زیر سوال برده و غرورت را به بازی می‌گیرد. این نگاه اگر چه لحظاتی بیش دوام نمیاورد اما گاها مسیر زندگی‌ را تغییر می دهد...

روزهای زیادی با هم بودیم و جاهای بسیاری را دیده بودیم.  من در دلم خود را به او خیلی‌ نزدیک می‌‌دیدم. خود را نزدیک تر از یک دوست به او حس می‌کردم و در تصورم او نیز به من این حس را باید می‌‌داشت. تصوری که زاییدهٔ ذهن بی‌ منطق من بود اما دریغ، ذهن او که اینطور فکر نمی کرد. احساس غرور می‌‌کردم از اینکه به او کمک کرده‌ام و مشکلاتش را حل کرده‌ام بدون چشمداشت و او پیوسته از من تشکر می‌‌کرد.

گذشت روزگاری، شیطان به آهستگی همنشینم شد بدون اینکه حضورش را حس کنم، در گوشم زمزمه کرد: تشکر که کافی‌ نیست، بایستی جبران کند...

به تدریج در درونم جنگ به پا شد، دو گروه در مقابل هم صف آرایی کردند، خودم هم نمی دانستم حامی کدام گروهم، شیطان یا غرور و جوانمردی ام؟ و در جایی‌ که بی‌ طرف باشی‌ به این معنی است که‌ فرماندهی لشگر غرور و جوانمردی را رها کرده‌ای در حالی‌ که گروه مقابل فرمانده‌ای مکار و چیره دست دارد...

اینجا بود که او با نگاه نافذ و معنی‌ دارش  مرا به فرماندهی لشگرم برگرداند. اما وای بر من... صد افسوس... کسی‌ مرا متوجهٔ خودم کرده بود که به من اعتماد داشت ولی‌ من به او سؤ نیت داشتم... و این یعنی‌ جوانمردی ام هیچ... از خودم هم کاری برای لشگرم ساخته نبود... که یعنی‌ غرورم هم هیچ... اینجا بود که آن نگاه اگرچه لحظه‌ای بیش دوام نیاورد، مرا در جایم میخکوب کرد، ضربه‌ای برای تغییر به من وارد آورد و مرا فرو ریخت. او ناپدید شد ولی درسی‌ بزرگ‌ به من داد.

بعدها به او فکر می کردم که با نگاهش چه هنرمندانه مرا و پیرامونش را به راه درست باز گردانید.  از او ممنونم...