خاطرات تحصیل در فرنگ: Morocco (1)

گذشت و گذشت...
دو هفته از آخرین سفرمان گذشته بود که پاسپورت به دست، در سفارت مراکش در میلان، یک روزه ویزای کشور مراکش را که عملا مهری به زبان عربی و فرانسوی بر روی صفحات گذرنامه است، گرفتیم. چونکه مراکش یا همان کشور مغرب (به عربی) و Moroc به فرانسوی و Morocco به انگلیسی و ایتالیایی، طبق معمول برای ایرانیان عزیز نیازمند ویزا بود. بلیط ها را نیز چندی قبل رزرو کرده بودیم. فقط پیچاندن گابریله مانده بود که اون هم به لطف خدا تا حدودی عملی شد. سه دانشجوی گابریله (من و مهدی و نیما) از شنبه تا سه شنبه کوله بر تن کرده و سنگر علم و دانش را به هم آفیسیشان، جواد سپرده و به سوی اکتشاف قاره ای جدید راه افتادند و پا به سرزمینی نهادند که مارستان یا سرزمین مارها نامیده شد و بعدها به مارکش و مراکش تغییر نام داد!
از آنجا که طبق معمول ایران با مراکش هم قهر کرده بود، پساپیرت ما را بسیار وارسی دقیق نمودند تا بالاخره اجازه ورود دادند و ما یکراست به سمت اتراقگاه تخت های روان رفتیم تا ببینیم آیا در این قاره هم بر طبق طومارهایی که داشتیم به ما تخت روان می دهند. چندی بعد کاپتا پشت فرمان و من، موبایل به دست، جاده های مراکشی را که بی شباهت هم به جاده های ایران خودمان در مناطق دور از پایتخت نبودند، طی می کردیم. هوا ملایم بود و ما کاپشن های ضخیم خود را در صندوق ماشین پنهان نمودیم. اندکی بعد به فاس Fes یا Fez رسیدیم و مستقیما به شهر قدیمی آن یا Medina رفتیم. و اما چه شهری! کوچه ها و راهرو ها باریک و شلوغ بود و درگوشه گوشه آن، حواشیش به استعمال دود می پرداختند. مغازه ها پر از صنایع دستی چوبی و سفالی و قالیچه مراکشی بودند و صاحب مغازه با ولعی خاص از توریست ها که عمدتا اروپایی بودند دعوت به تماشای مغازه می نمودند. باران هم در حد دوش می بارید و ما یک جفت چتر مراکشی بزرگ خریدیم که با فشردن یک دکمه باز می شد اما دیگر با همان دکمه بسته نمی شد. ما جزء معدود توریست های ایرانی آنجا بودیم و از اینکه می دیدند ما می توانیم نوشته هایشان را بخوانیم متحیر می شدند (پشمشان می ریخت). در آنجا جوانانی به حرفه اغفال توریست ها اشتغال داشتند و سعی می کردند با راهنمایی اجبای توریست ها در کوچه های تو در تو از آنها پول دریافت کنند و مثلا دو یورو برای آنها لقمه چربی محسوب می شد. ما نیز از این دو یورو ها زیاد پرداختیم و یکی از انها را دنبال کردیم تا ما را به محل رنگرزی چرم ببرد و راه آنجا بقدری پیچ در پیچ بود که دوستان ما جگرشان اجازه نداد که جلوتر بیایند. ما بر خدا توکل نموده و راه را ادامه دادیم تا به محلی صعود نمودیم که تنوری یا همان چاله های رنگرزی چرم، از آنجا نمایان بود. حق الزحمه آنجوان را پرداخت نموده و جیم زدیم که خودش یا دوستانش دنبالمان نیایند. در کوچه های فرعی مدینه Medina امنیت وجود نداشت و قیافه توریست ها مثل جن زده ها بود بطوریکه وقتی یک گروه، گروه دیگر را می دیدند احساس آرامش می کردند. مدینه به قدری وسیع بود که ما هرگز به انتهای آن نرسیدیم. مرمانش اعم از زن و مرد به قدری مستقیم به توریست زل می زدند که شرمنده می شدیم.
عصرگاه وارد کافه ای شدیم که در مرکز مدینه قرار داشت ولی جوی کاملا متفاوت داشت. توریستهای خارجی در آنجا گرد آمده بودند و عبدالواحد (میزبان ما) برایشان گیتار میزد. شبانگاه به سمت خانه میزبان که در محله بسیار قدیمی و یهودی نشین فاس بود به راه افتادیم. باورمان نمی شد که چطور 600 سال مردمان در این خانه های تو در تو زندگی می کردند و این زندگی برای مردم فقیر امروزی همچنان ادامه دارد. از درب کوچکی با پله های مارپیچ تنگ به خانه طبقه بالا رسیدیم که دارای اتاق های کوچک و تنگ بود و بالکنی داشت که وقتی دستمان را دراز می کردیم به خانه آنطرف کوچه می رسید. حمامی وجود نداشت و خلاء (دستشویی) شامل یک فقره توالت زمینی (ایرانی) و یک سطل آب در اتاقکی بسیار کوچک بود بطوریکه نمیشد در آنجا به آسانی چرخید. تازه در هم نداشت. در این خانه عبدل با برادرش زندگی می کرد چون پدر و مادرش در تصادف فوت شده بودند. او در زمینه پرندگان مراکش برای دل خودش تحقیق می کرد و دوربینی با لنز حرفه ای هم داشت. عبدل پسر مودبی بود و برایمان در کتری کوچکش روی شعله کپسول گاز، چایی مراکشی درست کرد یعنی گیاهان بسیاری را دم کرد، اما ما موفق نشدیم استکان چایی را به انتها برسانیم چون به طعم چایش عادت نکرده بودیم زیرا اندکی مزه شتر می داد. شب را در همین خانه کوچک که 600 سال قبل از ما زندگی در آن جریان داشت، گذراندیم...

Moroccan Kapta